Atyrau: de stad waar blijkbaar toch iets is om over naar huis te schrijven. Want deze toch ietwat saaie stad (sorry Kazachstan), heeft namelijk wel mooi een intercontinentale brug.
Het is verbazend hoeveel verder Europa gaat dan je wellicht denkt, want pas hier, in Atyrau, Kazachstan en 3800 km van huis ga ik Azië binnen. De rivier de Oeral (diezelfde van het gebergte) stroomt door de stad naar de Kaspische Zee en vormt de grens tussen Europa en Azië. Hier kan je op de brug dus nog wél heen en weer springen, al zal Atyrau wel nooit ‘die andere stad op twee continenten’ worden. Ze hebben wel aan beide zijden een klein monumentje gemaakt zodat je weet op welk continent je bent.
Voor ons West-Europeanen eindigt, of in elk geval eindigde, Europa bij de grens van de voormalige Sovjet-Unie. Na de val opeens voorbij de Baltische Staten en vooruit, Oekraïne en tot bij Moskou. Maar dat Europa daarna nóg zo’n 1500 km doorgaat naar het oosten en zuidoosten beseffen velen zich denk ik niet. Steden als Vladikavkaz, Krasnodar en Volgograd zijn, zien en voelen volkomen Europees. De gebouwen, trammetjes, eten en taal zijn Europees. De mensen en hun geschiedenis zijn Europees. Alleen dan zonder toeristen en met een vleugje jaren 70 tussen alle hipster koffiehuizen.
