Kazachstan – De Trein der Traagheid

Na 2 dagen in Atyrau gewacht te hebben, stapte ik eindelijk weer op de trein. Vrijdagochtend 07:00; de 041 Atyrau-Almaty ‘Express’. Over 48 uur aankomst in Almaty, aan de andere kant van het land.

Het landschap begint vrij eentonig.

8 uur later: Het landschap blijft eentonig

Maar het bedje is comfortabel, al is de 40 graden buiten niet echt prettig. Iedereen ligt dan ook de hele dag een beetje lam op bed. En niet van de alcohol, want er loopt regelmatig politie door de trein om te checken dat er geen alcohol wordt gedronken. Dat mag alleen in de restauratiewagon.

Na enkele uren stevig treinen, komt hij onverbiddelijk langs: de man met de hamer. (De woordgrap is leuker in het Engels.)
Op elk groot station loopt hij de trein langs en geeft een tik op het onderstel om te horen of er geen barsten in zitten.

Bij veel stations stopt de trein een minuut of 20, en dan gaat iedereen de trein uit, voornamelijk om eten en drinken in te slaan.

Een enkele keer komt er een andere trein bij, en dan moet je dus zorgen dat je aan de goede kant staat. Je kan altijd nog via de ene trein bij de ander komen natuurlijk.

Af en toe passeren we een klein dorp of wat huizen. Het landschap verandert helemaal niets.

De volgende dag. Het landschap vertoont bijzonder weinig afwisseling, al is er wel soms water, waardoor je vrij veel vogels ziet.

Op elk station wordt een overvloed aan eten en drinken verkocht. Niet alleen chips en frisdrank, maar juist veel lokale en verse waar. Van complete maaltijden in zakjes tot verse ayran (yoghurtdrank), shashlik, fruit, vis, brood, pannenkoekjes met kaas en voor mij onbekende dieronderdelen.

Na 36 uur naderen we Simkent, de stad waar ik uitstap.
En het landschap? Drie maal raden.